Ballenbak

Ergens eind jaren ’90. Met mijn zoontje loop ik door de Spuistraat en het is etenstijd. We stappen de McDonalds binnen, want daar kan zoonlief zich even ‘austoben’ in de ballenbak. Tot mijn verbazing is zowel de clientele als het personeel hartstikke zwart.

u laat ik me aan huidskleur of wat dan ook nooit wat gelegen liggen. We stappen binnen, bestellen ons happy meal en tuigen naar boven, waar zich de ballenbak bevindt.
Ik trek zoonlief zijn schoentjes uit en samen met een aardig, donker meisje met lange haren leeft hij zich uit tussen de ballen.

Glimmende trainingspakken

Even later zitten we te schransen, temidden van enkele vrouwen, Creools en Antilliaans, met hun kroost. Er komen twee oudere, broodmagere, zeer blanke mannen binnen in glimmende trainingspakken en ringetjes in hun rechteroor. Met twee kinderen; jongetjes met sjonnie-kapseltjes. Ze zijn al ouder; een jaar over acht.
Hup, die ballenbak in, sommeren de vaders en hun kinderen storten zich zonder hun schoenen ook maar uit te trekken tussen de ballen. Na een stevige stoeipartij waarbij de ballen door de ruimte vliegen, vinden de knaapjes het wel genoeg.

Plastic zak

Hier, zegt een van de mannen, terwijl hij een grote plastic zak open houdt. Doe hier maar lekker veel ballen in. Nee, nog veel meer jôh, die zak is nog lang niet vol!
Dat laat het kind zich niet twee maal zeggen en even laten dalen de mannen de trap af met een rijkelijk gevulde zak met plastic ballen.
De overige kinderen zwijgen. Als aan de grond genageld kijken ze toe.

Dat is het moment, dat de dames om me heen het woord durven te nemen. Gebarend kijken ze elkaar en mij aan.
Hoe kunnen wij hier met goed fatsoen onze kroost opvoeden, als dat soort kerels dit flikken waar onze kinderen gewoon bij staan?

We doen er verder het zwijgen toe, ons afvragend, wat de mannen zouden hebben gezegd of gedaan, als we er een opmerking over zouden hebben gemaakt.

• © Eduard Bekker
  Niets op deze site waarvan de rechten bij mij berusten mag worden overgenomen zonder mijn toestemming.