Via de muziek ben ik betrokken geraakt bij het streven van de Catalanen naar onafhankelijkheid. Wat mijn mening daarover is en hoe dat zo is gekomen, je vindt het allemaal hieronder.
Na bijna twee jaar gedwongen corona-pauze werd het weer eens tijd voor actie. De Diada (11 september) is de dag dat de Catalanen hun streven naar onafhankelijkheid van Spanje vieren. Een mooie gelegenheid om al vlaggend met de estelada (de onafhanke-lijkheidsvlag) de Amsterdamse grachten af te zakken.
> MeerZodra er wordt gespeculeerd dat – waar ook ter wereld – gewelddadige protesten worden geïnitieerd door provocateurs of tegenstanders die zich voordoen als activist, moet je vraagtekens bij deze acties zetten. Zo is het ook in de steden in Catalonië op dit moment.
> MeerHet zal voor de regelmatige bezoeker van deze site wel geen geheim zijn dat ik de nodige sympathie heb met de Catalanen. Niet eens zozeer met hun streven naar onafhankelijkheid, als de manier waarop ze zich daarover uiten. Dat is namelijk ongekend.
> MeerDe festiviteiten in Arsèguel heb ik deze zomer een keer aan me voorbij laten gaan. Daarentegen was ik wel nieuwsgierig hoe het met de muziek toegaat bij de Diada: dit is de dag dat is herdacht dat Catalonië definitief haar onafhankelijkheid verloor in 1714 aan de Spaanse overheersers. Die wordt echter op een luchtige wijze gevierd met een jaarlijks gigantisch treffen in Barcelona: met 600.000 tot 2 miljoen demonstranten. Van dit bezoek heb ik geen spijt gekregen, al betrof het slechts ‘15 minutes of fame’.
> MeerOver Catalonië verschijnen (on-)regelmatig artikelen in de media. Doorgaans komen de Catalanen er niet best in af: als dwaas, intolerant en gewelddadige leugenaars. Recent was Carles Puigemont in Nederland en de media konden het zich toch bij nader inzien niet permitteren weg te blijven bij zijn persconferentie. Gevolg: in Trouw, Volkskrant en AD verschenen artikelen die een tamelijk gematigd beeld schepten van de gevluchte Catalaanse president in exil. Daar zijn sommige mensen niet blij mee.
> MeerTypische combinatie, daar in de Amsterdamse Stadsschouwburg op 2 oktober. Gast was Carles Puigdemont, de gevluchte president van Catalonië. Hij was uitgenodigd om door Yoeri Albrecht te worden geïnterviewd, onderbroken door dialogen uit historische literatuur, opgelezen door acteurs. Yoeri’s vooringenomen vragen veroorzaakten tegen het einde van de ‘voorstelling’ tumult bij het publiek, dat voor een groot deel uit Catalanen bestond.
> MeerVeel Catalanen klagen over de media, die in Nederland soms bijna onomwonden de Spaanse kant kiezen. Maartje Bakker lijkt daarop geen uitzondering te zijn. Maar is dat wel echt zo?
> MeerDe Diada op 11 september is een belangrijke dag voor de Catalanen: die datum verloor in 1714 het vorstendom Catalonië haar laatste restje onafhankelijkheid en trad een eeuwenlange worsteling op met de Spaanse overheersers. Het aantal mensen dat die dag langs de Diagonal in Barcelona meeloopt in een demonstratie is groeiende.
Dit jaar waren dat er rond een miljoen.
Hij zal in Nederland nauwelijks bekend zijn. Pau Casals. Hij was dirigent en ook een van de beste cellisten die de wereld ooit heeft voortgebracht. Catalaan en trouw aan zijn vaderland, dat hij - nadat hij in 1938 was gevlucht voor Franco - nooit meer heeft kunnen bezoeken.
> MeerVan een van mijn Catalaanse netwerkrelaties kreeg ik een verzoek om in een video mijn gedachten over Catalonië vorm te geven. Dat is inmiddels gebeurd. Er was alleen één probleem: zij wist niet hoe ze dit aan haar website kon koppelen. Het resulteerde in een stevige klus: het is er op neer gekomen dat ik uiteindelijk de hele website overnieuw heb opgezet met de oorspronkelijke inhoud.
> MeerVoor trekharmonicaliefhebbers die tegen warmte kunnen, van rustieke compacte dorpjes en monumentale stadjes houden en ook geïnteresseerd zijn in balgmuziek uit andere delen van de wereld is de Trobada amb els acordionistes del Pirineu een uitgelezen gelegenheid.
> MeerMensen die de ontwikkelingen in Catalonië volgen, zullen het al vaker gehoord hebben: ‘Els Segadors’, oftewel ‘De Oogsters’. Het Catalaanse volkslied sind 1993, maar al sinds mensenheugenis de nationaalhymne van een land, dat eeuwen een officiële status bevecht. Mark Söhngen heeft een notatie voor de trekharmonica verzorgd, waarop ik heb voortgeborduurd.
> MeerLluís Llach is een geëngageerde singer-songwriter in de catalaanse beweging. Omdat hij ook pleitte voor een Catalaanse staat, is zijn lied – zeker deze dagen - nog steeds te horen. Een van zijn bekendste liederen is l'Estaca uit 1968, dat in 1978 in een vertaling een hymne van de vakbond Solidarność werd en ook tijdens de Jasmijnrevolutie in Tunesië tot inspiratie heeft geleid.
> MeerTwee keer heb ik in Den Haag gedemonstreerd tegen de onderdrukking van de Catalanen. En me telkens verbaasd over het onbegrip bij het grote publiek, tot aan het Europese parlement toe. Zaken die van Hongarije, Polen, Oekraïne en Rusland op felle afwijzingen stuiten, worden van de Spaanse overheid zonder enige reserve geaccepteerd. Onbegrijpelijk!
> MeerVia de muziek ben ik betrokken geraakt bij het streven van de Catalanen naar onafhankelijkheid.
> MeerTwee keer inmiddels heb ik een opiniestuk over Catalonië naar de redactie van de Volkskrant gestuurd. Tevergeefs: de redactie lijkt uit principe geen ingezonden stukken voor de opiniepagina te plaatsen die het Catalaanse standpunt toelichten.
> MeerVerschillende mensen hebben naar aanleiding van de gebeurtenissen in Catalonië ingezonden brieven naar de media gestuurd, waarbij ze begrip probeerden te wekken voor het Catalaanse standpunt. Deze brieven worden bijna altijd systematisch geweigerd. Enkele Nederlanders kregen hun pro-Catalaanse visie wel geplaatst, Catalanen niet.
> MeerDoor omstandigheden voel ik me meer betrokken bij Catalonië als de gemiddelde Nederlander. Door de muziek heb ik de afgelopen drie jaar veel Catalanen leren kennen als aardige, sociale, progressieve, drukke, maar toch gemoedelijke mensen. En allen zijn zonder uitzondering vóór onafhankelijkheid. Ook de Catalanen in Nederland.
> MeerOndanks alle tegenwerking van het Spaanse regime maakt Catalonië zich klaar voor een referendum voor onafhankelijkheid op 1 oktober. Alle reden voor Catalanen over de hele wereld om steun te vragen voor hun streven voor wat in hun ogen democratisch en rechtvaardig is. Steun die tot op heden helaas uitblijft.
> MeerElke aanslag is me een gruwel, maar wat er afgelopen donderdag is gebeurd, was voor mij een extra klap. Barcelona heb ik inmiddels vier keer bezocht. Twee weken geleden was ik hier nog: de Rambla overstekend en op Plaça Catalunya voor inlichtingen. Catalonië heeft al jaren een speciaal plaatsje in mijn hart.
> MeerEigenlijk wijs ik het doden van andere mensen af. Zelfs als het slachtoffer een lid van de – vooral in de jaren van de Franco dictatuur - beruchte Guardia Civil is. Toch ben ik er tegen en vind ik dat het bestraft moet worden. Maar als ik tegen het doden van mensen ben dan ben ik uiteraard ook tegen de doodstraf. En zeker tegen de gruwelijke wijze waarop de doodvonnissen in Spanje werden voltrokken: met de wurgpaal. Een verschrikkelijk instrument. Dat realiseerde ik me weer eens toen ik op 2 augustus de net gesloten gevangenis van Barcelona bezocht.
> MeerThis Dutch gentleman plays 🇺🇦 music every day in The Hague (a subscriber sent me this). He also joined 🇺🇦 protests in front of the russian embassy.
— Anton Gerashchenko (@Gerashchenko_en) June 17, 2022
Thank you, Sir. Every voice, every action matters. We are grateful for support, it makes us stronger and will lead to Victory. pic.twitter.com/Vk3JlWsMA4