Het zal voor de regelmatige bezoeker van deze site wel geen geheim zijn dat ik de nodige sympathie heb met de Catalanen. Niet eens zozeer met hun streven naar onafhankelijkheid, als de manier waarop ze zich daarover uiten. Dat is namelijk ongekend.
ensen zien nu blokkades, gemaskerde demonstranten bij het vliegveld en demonstranten die de spoorlijn blokkeren. En vuur stoken op straat. Dat is absoluut niet tekenend voor de manier waarop de Catalanen doorgaans demonstreren. Dit is twee jaar lang niet de gewoonte geweest en voor mij had het helemaal niet gehoeven.
Maar nu halen ze wel ineens het nieuws, terwijl de media in Nederland hun neus op haalden voor de Diada – de onafhankelijksdag, waar bijna een miljoen mensen vreedzaam demonstreren - en de vele, vele andere demonstraties de afgelopen twee jaar die vreedzaam verliepen.
Kijk maar:
Nee, dan de reactie van Spaanse activisten:
... nu deze Joden in hun sintels zitten, gaat de vlam verteren
Ja. Ik hoop dat de lezer begrijpt, waar dan toch mijn sympathie ligt.
Vandaar dat ik me na het uitspreken van het vonnis tegen de gevangen Catalaanse activisten en politici me op 14 oktober 2019 bij de demonstranten op station Den Haag Centraal heb gevoegd. Het is een bescheiden gezelschap van ongeveer vijftig betrokkenen, wat wel te verklaren is door het zo spontane initiatief naar aanleiding van de gerechtelijke uitspraak.
Inmiddels blijkt de politie ook op de hoogte, want er zijn enkele agenten verschenen.
Het blijkt dat er geen echte leiding aanwezig is in ons gezelschap en omdat ik de weg naar de ambassade wel ken, neem ik die maar op me. Uiteraard heb ik mijn harmonica bij me, zodat ik al lopend van een Catalaanse muziekrepertoire kan bedienen.
Een politieagente loopt naast me. Leuke dame. Ze houdt het verkeer onderweg op bij het oversteken. Ik heb heel wat demonstraties begeleid, maar met muziek is toch wel een unicum
, vertrouwt ze me toe. Maar demonstreren met muziek is nu eenmaal een typisch Catalaanse traditie, dus die wil ik wel graag in ere houden.
De vorige keer dat ik bij de ambassade demonstreerde, mochten we met het hele gezelschap voor het gebouw poseren voor de foto (die ik helaas nooit heb teruggezien). De agente zegt, dat dat nu niet meer mag (het mocht mogelijk toen ook niet, maar waarschijnlijk heeft de politie het toen oogluikend toegestaan, omdat het onaangekondigd gebeurde).
Om de orde even te bewaren klim ik op een bank en zeg tegen mijn mededemonstranten, dat helaas maar tien mensen voor de ambassade mogen demonstreren. De politie vertrouwt ons en is ons behulpzaam, dus laten we dit vertrouwen niet beschamen.
En aldus geschied, maar we moeten wat meer afstand bewaren dan vorige keer.
Het mag allemaal niet deren. Daar in die ambassade horen ze ons toch wel. Helaas behoort de sardana (de onder Franco verboden dans) niet tot mijn repertoire: het is eigenlijk niet erg gebruikelijk om met een trekzak een sardana te spelen. Waarom dat zo is, weet ik niet. Ik heb op internet tussen de bladmuziek voor harmonica er slechst één aangetroffen.
We waren met niet zo veel, maar gezien de korte voorbereiding was de demonstratie toch een succes.
Omstanders kijken in Den Haag nauwelijks nog op of om van een demonstratie, maar de onderlinge band hebben we versterkt en ongetwijfeld heeft het ambassadepersoneel weer kennis kunnen nemen van dit vreedzame protest. En op de politie hebben we in elk geval ook wel indruk gemaakt.
Leuk vond ik trouwens de ontmoeting met een violiste bij de demo. Misschien groeit er nog iets moois uit - qua samen muziek maken, wel te verstaan.
This Dutch gentleman plays 🇺🇦 music every day in The Hague (a subscriber sent me this). He also joined 🇺🇦 protests in front of the russian embassy.
— Anton Gerashchenko (@Gerashchenko_en) June 17, 2022
Thank you, Sir. Every voice, every action matters. We are grateful for support, it makes us stronger and will lead to Victory. pic.twitter.com/Vk3JlWsMA4