Door de decennia heen heb ik regelmatig korte verhalen geschreven. Soms hele korte.
Ik lig onder vuur. Bij mijn collega’s van de opmaak- en eindredactie. En nu ook bij De Nieuwe Chef.
> MeerWe spreken eind jaren ’70. Ik zoek een kamer in Utrecht. Vrijwel de enige manier om daaraan te komen is bureau Standing, toen gevestigd aan de Oudegracht. Na het inschrijfgeld te hebben betaald krijg ik een adres mee in de Vogelenbuurt. ‘Huiselijke contacten gewenst’ leest de bureaudame vanaf haar A4’tje voor.
> MeerZit bij de fonteinen. Bij Plaça Espanya in Barcelona. Bekend van de zakkenrollers en tasjesdieven. Daarom heb ik de schouderband van mijn tas om mijn linker voet gewikkeld. Moeten ze mij meerollen als ze mijn tas willen stelen.
> MeerEen vakantie-appartement in Rimini. Mei 2017. Het is mooi weer. We besluiten om op het balkon te ontbijten. In pyjama. Achteloos stap ik het balkon op en trek de schuifpuideur achter me dicht, zoals ik altijd gewend ben de deur achter me dicht te doen.
Klik.
Het zal ergens rond 2007 zijn geweest. In een flits zie ik ineens het kleine vogeltje. Onbeweeglijk vlak naast mijn voorwiel opdoemend op het plaveisel van het Haagse Noordeinde. “Een imitatie-exemplaar”, denk ik eerst. Maar nee, het diertje is echt.
> Meerdecember 1989. De Muur is net gevallen. Een nurks lijkende overheid heeft eindelijk toestemming gegeven voor het huwelijk met mijn Oost-Duitse correspondentievriendin. We spreken af in Duisburg op 30 december om e.e.a. te regelen voor de bruiloft op 13 januari.
> MeerVaak, gedreven door het nieuws, gaan mijn gedachten uit naar een tafereel waarvan ik in het begin van de 90-er jaren getuige ben geweest in de Scheveningse Palace Promenade.
> MeerDe afgelopen tijd is er discussie of publiek niet moet ingrijpen als de conducteur wordt belaagd. Ik heb het nog niet meegemaakt. Wel dat een andere treinpassagier bijna het haasje was.
> MeerErgens eind jaren ’90. Met mijn zoontje loop ik door de Spuistraat en het is etenstijd. We stappen de McDonalds binnen, want daar kan zoonlief zich even ‘austoben’ in de ballenbak. Tot mijn verbazing is zowel de clientele als het personeel hartstikke zwart.
> MeerVan juni 1986 tot juni 1989 was ik opmaakredacteur op de Amersfoortse Courant. Enige maanden na mijn entree kwam er ook een nieuwe chef. Leo heette hij.
> MeerDe bel. Om half zeven ’s ochtends. Een vrouwenstem door de intercom met de nagalm van onze kale hal. Mijn man heeft me zonder kleren op straat gezet. Help me!
Als ik haar die dag vanuit Hamburg probeer te bellen, krijg ik beide keren geen gehoor. Zeker erop uit met haar kinderen omdat het mooi weer is. Daarom ga ik aan het eind van de middag toch maar naar Lübeck. Ze weet per slot van rekening dat ik eraan kom.
> MeerVoor het vak ‘taalexpressie’ tijdens mijn journalistieke opleiding moest ik eind 1980 een verhaaltje schrijven aan de hand van acht ad random gekozen woorden. Het moest in tien minuten klaar zijn en dat bleek redelijk gelukt.
> MeerHij was vrij stil, maar meestal maakte hij wel een tevreden indruk, maar niemand begreep hem eigenlijk, en niet all een omdat hij zich slechts met een gebrekking soort Duits kon uitdrukken. Waarom was hij in vredesnaam uit een welvarend land naar dit afgelegen oord gekomen om rondjes te trekken met een aftandse stoomwals?
> MeerIn de jaren ’70 logeerde ik vaak bij een echtpaar, dat twee kinderen had. Op een keer nam ik een goede vriend van me mee. Terwijl hij een geanimeerd gesprek met het stel voerde, zag ik dat hij vanuit zijn ooghoeken de gangen van het oudste kind van zes jaar volgde. De jongen vroeg aan zijn vader, of hij wat mocht drinken. Het antwoord was ‘nee’, maar hij bleef net zo lang zeuren, tot hij toch zijn zin kreeg. Daarop toog hij naar de koelkast, waarna hij zonder er zelfs voor te gaan zitten het flesje ter plekke uitdronk.
Later op de avond sprak mijn vriend me onder vier ogen. Die jongen koppelt consumptie niet aan gezelligheid. Hij kan later drankproblemen krijgen
, vertrouwde hij me toe.
Hoewel mijn vader en moeder in de jaren ’50 lid waren van de NVSH, ben ik maar gedeeltelijk voorgelicht. Op mijn vraag hoe nou dat zaadje bij dat eitje kwam, bleven mijn ouders het antwoord schuldig. Daar zat ik echter niet mee, want dat soort ‘grote-mensen-problemen’ waren van latere zorg. Ook begrippen als ‘homosexualiteit’ en ‘pedofilie’ werden ver van ons weg gehouden. Daaraan heb ik misschien wel mijn zorgeloze jeugd te danken.
> MeerEen van mijn weinige goede eigenschappen is dat ik graag problemen van anderen oplos. Vaak een stuk makkelijker dan mijn eigen sores. Maar die oplossingen worden helaas niet altijd in dank afgenomen.
> MeerThis Dutch gentleman plays 🇺🇦 music every day in The Hague (a subscriber sent me this). He also joined 🇺🇦 protests in front of the russian embassy.
— Anton Gerashchenko (@Gerashchenko_en) June 17, 2022
Thank you, Sir. Every voice, every action matters. We are grateful for support, it makes us stronger and will lead to Victory. pic.twitter.com/Vk3JlWsMA4