Ondanks alle tegenwerking van het Spaanse regime maakt Catalonië zich klaar voor een referendum voor onafhankelijkheid op 1 oktober. Alle reden voor Catalanen over de hele wereld om steun te vragen voor hun streven voor wat in hun ogen democratisch en rechtvaardig is. Steun die tot op heden helaas uitblijft.
rgens kan ik de suffe en achterhaalde reactie van Europa en ook de Nederlandse media wel begrijpen: zeker als je niet zo goed van de politiek situatie op de hoogte bent. We streven toch in Europa naar het wegvallen van grenzen? En wat voor problemen krijgt een zelfstandig Catalonië dan niet? Geen EU-lid meer, Spanje dat ze het leven zuur zal maken. En hoe stabiel zou het nieuwe regime zijn? Komen er geen interne tegenstellingen tot leven? En hoe zal het de Spanjaarden in Catalonië vergaan? En degenen die tegen de zelfstandigheid zijn?
Maar daartegenover zijn alle Catalanen - jong en oud - die ik heb ontmoet vóór onafhankelijkheid. Het verlangen moet toch erg diep zitten. En ik moet zeggen dat ik inmiddels heel veel respect heb gekregen voor de pacifistisch ingestelde mensen daar - ook zoals je met minderheden omgaan en hoe ze hebben gereageerd op de aanslagen op de Rambla.
Wat mij betreft moet de referendum gewoon doorgaan. De reactie van de Spaanse overheid verklaart duidelijk het verlangen van een grote groep Catalanen naar onafhankelijkheid.
Had de Spaanse overheid zonder tegenwerking het referendum laten doorgaan en gewoon een dialoog gehouden, zodat rustig en afgewogen de voor- en nadelen van onafhankelijkheid aan de orde waren gekomen, dan hadden de ‘blijvers’ mogelijk nog kunnen winnen. Maar daar ziet het nu natuurlijk niet naar uit.
Het verbaast me nu in hoge mate dat buiten Catalonië en Spanje er nauwelijks betrokkenheid is met wat er daar op het Iberische schiereiland gebeurt. Dit is toch een zaak voor de EU? Nooit eerder is een in een land dat deel uitmaakt van een verenigd Europa een situatie ontstaan, dat een militie (de Guardia Civil) een ‘opstandig’ deel van het land binnenvalt om een democratisch proces te verstoren. Wat hoe je er ook over denkt. Het referendum is een democratisch proces.
Mijn gedachten gaan uit naar de jaren ’90, toen de Baltische staten zich wilden afscheiden van de Sovjet-Unie. Dit ging niet zonder bloedvergieten. En ook hier werd in Europa aanvankelijk slechts mondjesmaat gereageerd op de drang naar onafhankelijkheid. Nederland was zo ongeveer het laatste land dat een onafhankelijk Litouwen heeft erkend.
Als je deze staten nu bezoekt en je proeft de atmosfeer dan weet je één ding zeker: dat het streven naar onafhankelijkheid meer dan gerechtvaardigd was.
Opmerkelijk genoeg was ik hier in Amsterdam de enige aanwezige muzikant. Catalonië heb ik leren kennen door de trekharmonica, maar dat wil niet zeggen dat het daar een veel bekender instrument is dan in Nederland. Trekharmonicaspelers vormen een enthousiaste, maar kleine groep. Dat geldt ook voor de traditionele deunen die ik hoorde in de Pyreneeën. Mensen hier op de Dam kenden die niet. Maar uiteraard wel l’Estaca: het lied van Lluis Llach over de staak die je wel omkrijgt als je er maar lang genoeg aan rukt.
Het lied zal de Catalanen zeker weer helpen te overtuigen om met het referendum door te gaan.
This Dutch gentleman plays 🇺🇦 music every day in The Hague (a subscriber sent me this). He also joined 🇺🇦 protests in front of the russian embassy.
— Anton Gerashchenko (@Gerashchenko_en) June 17, 2022
Thank you, Sir. Every voice, every action matters. We are grateful for support, it makes us stronger and will lead to Victory. pic.twitter.com/Vk3JlWsMA4