Liften naar Moskou

Moskou

Te moe om nog gespannen te zijn zijg ik neer op de achterbank van het volkswagenbusje. Mijn liftbord met het opschrift ‘Moskou’ heb ik net weggewerkt in mijn rugzak: even voorbij Driebergen heb ik een lift gekregen van drie jonge binken. Samen zijn ze op weg naar Tokio, en willen me wel even in Moskou afzetten. Er valt niet veel te versieren daar, hoor! En het pils is er niet te zuipen, grinniken ze honend.

Een paar dagen later stap ik voor het grote station van Moskou uit het busje. Veel vloeken, voegt een van deze jolige types me lachend nog toe, dan bereik je hier het meeste. Gierend gaan ze door de bocht en verdwijnen om de hoek.
Met deze raad in mijn oren geknoopt loop ik richting station onder een groot rood bord door, waarop de koppen van Marx, Engels en Lenin prijken, en begeef naar de ingang. Terugliften houd ik namelijk niet voor mogelijk, dus dan zit er niets anders op dan alvast te reserveren voor de terugreis. Dat lukte in Utrecht niet. Ik tref een bescheiden rij aan voor het loket ‘kapitalistisch buitenland’, dat toevallig net even open is. Maar het schiet geen meter op.

Als ik ‘Oorlog en Vrede’ van Tolstoi bijna helemaal uitgelezen heb, ben ik eindelijk aan de beurt en vraag in mijn paasbeste Russisch om een kaartje naar Utrecht.
Verbaasd kijkt de dik bebrilglaasde en besnorde beambte me aan. Waar wilt u dan heen? Utrecht Overvecht, Utrecht Lunetten of Utrecht Centraal?