Winkelhulp

Een van mijn weinige goede eigenschappen is dat ik graag problemen van anderen oplos. Vaak een stuk makkelijker dan mijn eigen sores. Maar die oplossingen worden helaas niet altijd in dank afgenomen.

e Bart Smit, kort voor 5 december. Er staat een lange rij vrouwen voor de kassa.

Waarom staat er zo’n lange rij, mam?, vraagt een knulletje van een jaar of zes aan zijn moeder.

Dat is omdat al die moeders nog sinterklaascadeautjes moeten kopen.

Het knulletje kijkt verschrikt naar zijn moeder.

Mam! Dat doet Sinterklaas toch altijd?

‘Mam’ verstijft, duidelijk geschrokken van haar verspreking. Een mythe dreigt voortijdig ruw te worden verstoord.
Tijd om in te grijpen, want hier moet een mouw aan gepast, dus het volgende schudt ik er daar maar snel uit.

Kijk, zeg ik tegen het blaagje. Heel veel kindertjes zijn stout geweest. Die krijgen geen pakjes van Sint. Dat weten ze. Daarom gaan ze héél hard op de grond stampen en schreeuwen ‘als ik geen kandootjes krijg, bel ikke de pliesie en zeg ik dat pappa insekt heb gedaan.’
En daarom staan de moeders van die kindjes hier in de rij om kadootjes te kopen.

De moeder van het het jongetje kijkt me verbluft aan.

Ergens krijg ik het gevoel dat ik iets niet goed heb gedaan, als een van de dames uit de rij met een ijzige blik me toevoegt dat ik beter kan vertrekken.

• © Eduard Bekker
  Niets op deze site waarvan de rechten bij mij berusten mag worden overgenomen zonder mijn toestemming.