Hechte banden onontbeerlijk

Vrienden in de DDR

Met correspondentievriendin en een vriendenkoppel in haar woonplaats Bad Salzungen. Mei 1989. Ze wilden niet van mij aannemen, dat ze ‘misschien al binnen een jaar’ vrij zouden kunnen reizen.

Met correspondentievriendin en een vriendenkoppel in haar woonplaats Bad Salzungen. Mei 1989. Ze wilden niet van mij aannemen, dat ze ‘misschien al binnen een jaar’ vrij zouden kunnen reizen.

Zulke goede vrienden als in DDR zal ik in het Westen nooit krijgen. Dat was werkelijk uniek. Dat vertrouwde een vriendin van me toe, nadat ze naar het Westen was uitgeweken.

door Eduard Bekker

aar kon ik haar geen ongelijk in geven. Met de mensen die ik tijdens de zomerkampen heb ontmoet heb ik namelijk ook nog jarenlang gecorrespondeerd.

Een meisje uit Meiningen (in Thüringen - even ver van Berlijn als Parijs van Amsterdam) spande daarbij zonder meer de kroon. Via mensen van het zomerkamp had ze mijn adres gekregen en in 1979 schreef ze me dat ze graag met een jongen uit het Westen wilde schrijven. Dat leek me wel leuk en aldus geschiedde.

Streng verhoor

Na een half jaar zag ik haar voor het eerst bij een gemeenschappelijke kennis in Potsdam. Een half jaar later nodigde ze me uit voor haar verjaardag. Toen werd echter mijn inreisvisum geweigerd. Ik kon dus niet komen.

Kontakt – het reisbureau dat dergelijk visa verzorgde – begreep dit niet. Ze hadden het eigenlijk nog niet zo meegemaakt. Mijn correspondentievriendin werd op het politiebureau ontboden en aan een streng verhoor onderworpen. Wat die briefwisseling nou eigenlijk behelsde. Ze antwoordde naar waarheid dat het los van de correspondentie niets voorstelde. Daarmee leek de kous af.

Leek...

Stoppen met de correspondentie

Even later meldde zich de burgemeester van Meiningen zich persoonlijk bij haar moeder op haar kamer in het gemeentehuis - zij werkte op de afdeling hondenbelasting. Mevrouw Krämer, ik meld dit u in vertrouwen. Ik heb begrepen dat uw dochter beter kan stoppen met het schrijven naar die jongen uit Nederland, anders krijgt ze geen studieplek in Leipzig.
Gevolg was dat ik een kort briefje van mijn correspondentiemeisje kreeg, dat ik moest stoppen met schrijven.

Dat was een domper. Toch kreeg ik af en toe nog een ansichtkaart uit een andere oostblokland, waar ze op vakantie was. Die kaarten waren namelijk niet te traceren.

Verhuisd

Pas vele jaren later, toen ze was verhuisd naar Bad Salzungen, waar ze werk had gevonden (dat was meer een kwestie van toegewezen krijgen), durfde ze het pas weer aan me uit te nodigen. En werd de visumaanvraag wel ingewilligd. Zo kon ik haar in 1986 weer bezoeken. En daarna vaker...

Getrouwd

Tja, je correspondeert tien jaar met een leuke meid en de autoriteiten beginnen je correspondentievriendin steeds vaker dwars te zitten. Wat doe je dan? Bij mij schiet het er zomaar uit, terwijl we in de supermarkt aan de Pappelallee in Berlijn staan: Bedenk dat als het je teveel wordt, dat je altijd bij mij terecht kunt.

> Meer