Gisteren (24 februari - 1 jaar Russische inval) de Oekraïners, vandaag de ‘goede’ Russen. Ze waren met meer dan ik gewend ben (dit is voor mij de vierde of vijfde keer). Het is ook echt een bijeenkomst waar Russen het prettig vonden om mekaar te ontmoeten. Hun weerzin tegen Poetin liegt er niet om. Ik ben weer gevraagd om het Oekraïense volkslied te spelen.
pmerkelijk vind ik weer de nervositeit van de politie. Dit is hier al minstens de vierde demo van de Russen en je zou dan denken dat de politie inmiddels wel weet dat deze demonstranten zich keurig gedragen. Maar ze zijn niet eens van op de hoogte dat dit de Russen zijn is en geen Oekraïners.
Toch moeten de mensen met Oekraïense vlaggen en de Russische protestvlaggen (met slechts alleen een blauwe baan in het midden op een witte achtergrond, dus zonder de rode onderste baan) hun stokken eruit verwijderen. Ze begrepen er niets van. Ik heb ze maar uitgelegd dit het typische Nederlandse verschijnsel is dat ‘beleid’ heet. Daarna voldeden ze aan dat verzoek.
Als een soort ‘Fiddler on the Roof’ voel ik me een beetje. Op de achtergrond, maar toch nadrukkelijk aanwezig. Want wat is een demonstratie zonder muziek?
Dit keer wil ik los van de trekharmonica – ik speel het Oekraïense volkslied – toch iets meer kwijt, ter plekke geïmproviseerd. De letterlijke tekst heb ik niet, maar het ging ongeveer zo (vertaald van Engels naar Nederlands):
Lieve mensen!
Vandaag demonstreren jullie tegen de oorlog; gisteren waren dat de Oekraïners. Die demonstratie heb ik helpen organiseren en ik had gehoopt dat Oekraïners en jullie, de ‘goede’ Russen samen zouden optrekken. Dat is niet gelukt. Veel Oekraïners vind het nu moeilijk om met Russen samen te werken, hoe goed hun intenties ook zijn.
Een paar weken terug demonstreerde ik met jullie mee op het drukke Museumplein in Amsterdam. Daarbij speelde ik een vrij uitgebreid Oekraïens repertoire. Ineens was er onder de voorbijgangers een meisje dat me nadrukkelijk aankeek en in tranen naar mij toe kwam. Ze was Oekraïens en was geroerd hier in Amsterdam haar vertrouwde muziek te horen. Ze bleek ook geraakt dat het demonstratie van Russen betrof: Russen die haar als Oekraïense goed gezind waren. Ze bleef nog lang en er waren omhelzingen over en weer. Daarvoor doe ik dit dus.
Ik hoop echt dat het meer gebeurt. Dat Russen en Oekraïners meer samen gaan werken, want ze hebben elkaar nodig. Een omwenteling binnen Rusland, die zo hard nodig is, kan alleen gebeuren dankzij inzet van goede Russen, zoals jullie. En de Oekraïners helpen jullie. Want ze strijden niet tegen Rusland als land, maar tegen de agressie van een totalitaire dictator in het Kremlin. Ik hoop dat de inspanning van Oekraïners en de Russen samen én de steun van ons in de de democratische, vrije wereld zal leiden tot de bevrijding van Oekraïne en die van Rusland!
Vrijwel dagelijks sta ik bij de Russische ambassade. Met trekharmonica. Met een repertoire van Oekraïnse traditionele nummers. Het is maar een klein signaal om duidelijk te maken waar we staan in Den Haag, Stad van Vrede en Recht.
Het gaat gelukkig niet onopgemerkt voorbij: zeker niet door de bezoekers en bewoners van het ambassadeterrein die we in en uit zien gaan, maar ook niet aan de media.
This Dutch gentleman plays 🇺🇦 music every day in The Hague (a subscriber sent me this). He also joined 🇺🇦 protests in front of the russian embassy.
— Anton Gerashchenko (@Gerashchenko_en) June 17, 2022
Thank you, Sir. Every voice, every action matters. We are grateful for support, it makes us stronger and will lead to Victory. pic.twitter.com/Vk3JlWsMA4