1980

Opkomen voor zwaarste categorie
gesmoord in politieke correctheid

Laat vrouwenbeweging
echte slachtoffers rechts liggen?

Onderdrukking van en geweld tegen vrouwen kan ik niet verdragen. Maar feminisme, ik kan er maar geen wijs uit worden. Mijn indruk is dat juist de vrouwen die de meeste steun nodig hebben door de huidige feministische mainstream aan hun lot worden over gelaten.

 

et feminisme maakte ik pas goed kennis eind jaren ’70 in Utrecht. Op de een of andere manier was ik in kringen verzeild geraakt, waar de vrouwenbeweging de dienst uitmaakte. Dat vond ik soms heel goed. Bijvoorbeeld het ‘Blijf van mijn Lijf’-initiatief: vrouwen die worden mishandeld een veilig onderdak bieden.

Potentiële verkrachter

Maar feministen zagen in elke man een potentiële verkrachter. En Anja Meulenbelt beweerde dat eigenlijk alle vrouwen lesbisch waren en heteroseksualitiet slechts was aangepraat.
Je kon eigenlijk concluderen dat er voor heteroseksuele mannen geen emplooi meer zou zijn bij het andere geslacht. Dat bracht mij dus van mijn stuk. Ik was toen naarstig op zoek naar een relatie en dat lukte voor geen meter – toen nog niet.

Fascistisch?

Zou het komen door mijn geaardheid? ‘Hetero’ stond in mijn omgeving vrijwel gelijk aan ‘fascistisch’ en daar moest ik dus vanaf, want ik hield niet van fascisme.
Dan zat er voor persoonlijk maar één ding op: al was je geen homo, toch maar leren vrijen met mannen en plaats van vrouwen want die gingen niet meer ‘met hun onderdrukker naar bed’.

Radicale therapie

Dus heb ik in de jaren ’80 heb meegedraaid in een z.g. ‘radicale therapiegroep’, waar je dat moest gaan leren. Via die groep heb ik getracht ook homoseksuele gevoelens te doen ontluiken om beter geaccepteerd te worden. Of in elk geval meer met mannen te leren knuffelen.
Dat is mislukt: ik bleef me aangetrokken voelen tot de vrouwen in de groep, wat me soms op een flinke reprimande kwam te staan. Zelfs een hybride deelnemer-/ster die druk van een man in een vrouw aan het veranderen was, kreeg me niet over de streep. Het kwartetten met knuffels, wrevels en spinsels ‘naar mekaar toe’ bleef zonder resultaat.

‘Tejo’

Als ik er op terug kijk, kan ik haast niet geloven hoe onzinnig dit allemaal was en dat ik dit echt zo heb meegemaakt. Lees hier vooral over in het boekje ‘Tejo’ van Harry Jekkers en Koos Meinderts: dat was tekenend voor mijn tijd in Utrecht; ook dit schrijversduo woonde er toen.
En hoe absurd die verhalen uit het boekje ook lijken, in een interview met het Vrije Volk gaven de schrijvers volmondig toe dat van veel dingen geen woord was gelogen. En die verhalen kwamen erg dicht bij mijn eigen ervaring.

Ontnuchterend

Wat voor mij erg ontnuchterend werkte was vooral de partnerkeuze die feministische vrouwen in werkelijkheid maakten. Over mijn eigen relaties met al dan niet feministische vrouwen zal ik het hier niet hebben. Dat gaat niemand wat aan.
Maar om een neutraler voorbeeld te noemen: op een avond benaderde ik een tenger meisje dat net een optreden met een feministische theatergroep achter de rug had. Ik vond haar wel leuk eigenlijk. Net had ik een paar woorden gewisseld of een boom van een kerel in strakke kleding trok haar naar achteren, pakte haar op over zijn schouder en slingerde haar naar de dansvloer. Het bleek haar vriend te zijn. Stond ik daar mooi voor paal in mijn rode overall. Van bekenden hoorde ik dat ze altijd viel op heel bazige, dominante jongens.

Demonstraties

Maar toch bleef ik de feministische gedachte min of meer trouw en liep mee met vrouwendemonstraties. Zo was er een in Utrecht een tegen verkrachting. Alle plekken waar ooit een vrouw was verkracht waren gemarkeerd en een demonstratie voerde hier langs. Dat maakte diepe indruk; op hoeveel plekken dat was.
De aandacht vestigen op deze misdaad tegen vrouwen vond ik niet meer dan terecht. En het was dichtbij. Zo was er een man die zich bij de studentenflats ophield met een wagen die hij helemaal op verkrachting had ingericht. Hij ving vrouwen in de lift op als die alleen waren en dwong ze met hem mee te gaan. Sommige vrouwen overkwam het zelfs meermalen. De politie deed niets, omdat ‘studentes toch wel wat gewend zijn als kamerbewoonster’.

In de cel

Een kennis van mij – een hoofdverpleegkundige – werd toen ze gewond aangifte wilde doen van verkrachting een nacht opgesloten in de cel. En ze mocht niet eens gaan liggen, terwijl ze gewond was.
Wonder boven is de dader toch nog gepakt.
De zaak diende achter gesloten deuren met mijn kennis als getuige. De voorzitter van de rechtbank vroeg of een groep agenten in opleiding de zitting toch mocht bijwonen, maar dat wilde ze niet.

‘Geen slachtoffers opsluiten’

Na de zitting zei de officier van justitie tegen haar dat hij dat jammer vond omdat het leerzaam zou zijn geweest voor deze aspiranten; dat ze hier hadden kunnen leren dat je een slachtoffer van verkrachting niet moet opsluiten.
En dit is maar één van de vele gevallen van de ervaringen met aanranding en verkrachting die vriendinnen, kennissen en medebewoonsters van mijn huis in de binnenstad hebben moeten doorstaan.

Vijfvoudige verkrachter

In die tijd werd er een vijfvoudige verkrachter simpelweg vrijgelaten wergens cellentekort. Feministen kwamen hiertegen zo fel in opstand, dat zelfs Joop den Uyl betoogde dat dit niet zo maar kon. Het was voor het eerst dat de PvdA zich uitsprak over de toenemende misdaad, dat tot dusver als een rechts-reactionair thema werd beschouwd.
Kortom, alle redenen voor mij om met deze demonstraties mee te lopen. Maar toen in volgende vrouwenoptocht werd geyelld:

Eén twee drie vier,
wat doen al die kerels hier?
Vijf zes zeven acht,
gooi die mannen in de gracht

heb ik toch moeten afhaken.

Aanklacht

Niet veel later stond er een bericht in de Volkskrant dat twee meisjes een aanklacht hadden ingediend tegen de advocaten van twee mannen die hun hadden verkracht. Die advocaten hadden tijdens de rechtszitting betoogd dat de vrouwen er zelfs om hadden gevraagd door hun kleding en door ’s avonds alleen over straat te gaan. Een net meisje wordt niet verkracht.
Gefundenes fressen, zou je dus denken, voor femisten. Maar wat bleek in een volgende bericht? De advocaten bleken - evenals de daders - moslims uit Marokko. Er verscheen vervolgens niets meer over deze hele zaak in de Volkskrant. In geen enkele krant die ik toentertijd las. De kreet ‘politiek correct’ bestond toen nog nauwelijks, maar de praktijk begon hier haar intrede te doen.

‘Kwetsbare groepen’

De teneur die opsteeg uit de discussies die hierover werden gevoerd, was dat men door teveel aandacht voor verkrachting geen andere ‘kwetsbare’ groepen tot slachtoffer wilde maken. Veel vrouwen hadden al vaak letterlijk aan de lijve ervaren dat het aandeel van vooral Marokkanen heel erg groot was; ook in mijn directe omgeving. Maar had Angela Davis – voorvechtster van de zwarte vrouwenbewening in de VS -  ook al niet betoogd dat verkrachting van een blanke vrouw door een man uit een ‘kwetsbare groep’ een vorm van verzet was tegen onderdrukking was en dus juist anti-racisme? Blijkbaar lag de feministische beweging nu in een spagaat.

Khomeiny

In de Opzij stond niet lang daarna een interview met vrouwen die tot de Islam waren bekeerd. Een toonde verrassend veel begrip voor het Iran van Khomeiny (het stenigen van overspelige vrouwen is juist bedoeld om de vrouwen te beschermen tegen misstappen. Hij bedoelt het echt goed!). Ze bleek fanatieker dan haar eigen echtgenoot.

‘Baghwan’

Zelfs een vriendin uit Amsterdam die daar aan het promoveren was en zeker niet wars was van feminisme, ergerde zich aan deze ‘rage’. Zoveel mede-studenten lopen nu ineens helemaal in zwarte gewaden. Het lijkt wel een soort Baghwan-sekte, verzuchtte ze.

‘Geen hoofddoek hier’

Een van de feministische argumenten voor deze streng-islamitische dracht was dat mannen vrouwen zo niet meer op hun uiterlijk zouden kunnen beoordelen.
Toch moest de feministische eminence grise, zoals Ciska Dresselhuys (Opzij) en Alica Schwarzer (het Duitse blad ‘Emma’) er niets van hebben. Bij Dresselhuys geen hoofddoek op de redactie. Een van de belangrijkste tegenargumenten: als ik je dit gaat gedogen in de openbare ruimte, ontstaat er bijvoorbeeld op scholen een druk op meisjes– de échte kwetsbare groep – die helemaal geen hoofdbedekking willen, om die toch te gaan dragen.
Maar toch dacht de opvolgerster van Dresselhuys daar anders over: die schonk nieuwe lezers gratis een koran.

Genitale verminking

Het meest absurde van een deel van het feminisme werd vervolgens niet alleen het goedpraten van de boerka en niqaab, maar zelfs het genitaal verminken van jonge meisjes. Ik kan me nog een uitzending met Sonja Barend nog goed herinneren, waarin twee feministische artsen ronduit toegaven regelmatig die ingreep bij jonge meisjes uit te voeren. Te gast waren ook een Somalische vrouw, bij wie die ingreep lang geleden had plaats gevonden en haar dochter die dit lot bespaard was gebleven. Dit meisje vond dat het streng verboden moest worden en ook een liberale arts die te gast was, toonde zich een fel tegenstander.

Sonja Barend

Dat bracht Sonja Barend om onduidelijke reden helemaal van haar concept. Waarschijnlijk had ze deze arts willen afserveren als reactionaire xenofoob, maar dat ging dus nu niet meer.
Later heeft feministe van het eerste uur Germaine Greer overigens deze rabiate ingreep ook verdedigd: als westerse vrouwen hun schaamlippen chirurgisch laten modelleren of jonge meisjes er een piercing aanbrengen, waarom zouden andere culturen dan ook niet zo’n ingreep mogen verrichten? Vindt mevrouw Greer het bezit van de clitoris bij vrouwen uit sommige culturen niet zo relevant?

• Reportage in ‘De Standaard’, waarin Afrikaanse vrouwen en mannen genitale verminking verdedigen.
• Betreffend artikel in De Standaard van 3 maart.

‘Mannelijk rudiment’

Nu waren het in vroegere duistere tijden de katholieken die al meenden dat de vrouw geen clitoraal orgasme dienden te leren kennen: de clitoris zou een soort mannelijk rudiment van de eikel zij en dus was de lustbeleving via dit ‘knopje’ eigenlijk te mannelijk. Vrouwen dienen hun seksuele genot alleen maar vaginaal te genieten. Opmerkelijk dat twee extremen mekaar op deze wijze hebben gevonden en dat feministen van deze denkrichting zo een grote groep slachtoffers in de kou laten staan.

Indonesië

De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat niet elke feminist zo denkt. Asha ten Broeke, vast columniste in De Volkskrant, vind meisjesbesnijdenis verwerpelijk. Het feit dat ook sommige christenen zich hieraan ook schuldig maken (in Egypte, bijvoorbeeld) maakt het mogelijk voor haar wat makkelijker: als het een puur Islamitische gebruik was geweest, zou ze het dan nog durven veroordelen?

Toch is juist de Islam ervoor verantwoordelijk dat dit nare verschijnsel toeneemt. Zo kwam het aanvankelijk in Indonesië niet voor, maar gebeurt het nu wel onder druk radicale moslims die vinden dat elke vrouw zich pas een echte moslim mag noemen als ze besneden is.

Keulen

Het zijn de ergste vormen van vrouwenonderdrukking die ik hier de revue heb laten passeren: verkrachting en genitale verminking. Het eerste is weer actueel naar de gebeurtenissen in Keulen en andere Duitse steden. Aan één ding is echter nog steeds geen aandacht besteed: aan wat het wel niet moet betekenen voor vrouwen uit die landen waar mannen zo op vrouwen neerkijken. Om als vrouw in die landen te moeten leven.

Verstoten en vermoord

Hoeveel vrouwen om met name islamitische gemeenschappen zijn niet verstoten of vermoord, alleen maar omdat ze zichzelf wilden zijn, zich zelf ontwikkelen en meer vrijheid wilden binnen hun eigen familie? En niet met de een of andere vage neef wilden trouwen? Of zomaar werden afgeslacht omdat ze werden verdacht van overspel? Zelfs in Nederland.
Of die Antilliaanse meiden. Vaak tijdens de puberteit al ongewenst zwanger (zie: ‘Alleen maar Nette Mensen’ van Robert Vuijsje). Waarvan hun kinderen opgroeien zonder vader, zonder perspectief.

• Alle Antillianen? Alle Surinaamsen? Welnee. Dat zeg ik niet.

Dit zijn de werkelijke slachtoffers, de echte kwetsbare groepen, niet die types die zich alleen maar door grove taal en handtastelijkheden of erger kunnen laten gelden, of met moord en doodslag dreigen (en het daar soms niet eens bij laten!), omdat je al dan niet vermeend hun godsdienstige leider zou hebben beledigd.
Waarom lijkt dit toch steeds iets dat alleen maar op ‘rechtse’ agenda’s prijkt, of dat je – hoewel altijdl ‘links’ gestemd hebbende – toch als reactionair en racistisch wordt gezien door die vele politiek correcte opinieleiders?

Toen ik naar Asha ten Broeke twitterde met de vraag of ze de belaging van jonge vrouwen in Keulen rond de jaarwisseling beschouwde als een teken van antiracistisch verzet, reageerde ze dat mij niet begreep. Het was de aanleiding om dit artikel te schrijven.

• Gelukkig zijn er nu ook officiële instanties die zich ontfermen over slachtoffers van seksueel geweld.
• Over seksueel geweld op de site van Fonds slachtofferhulp.
• Lees beslist ook dit bericht van Femmes for Freedom – een organisatie waar policor-feministen niets van willen weten om sommige bovengenoemde redenen.

• © Eduard Bekker
  Niets op deze site waarvan de rechten bij mij berusten mag worden overgenomen zonder mijn toestemming.

< Terug   > Home     > Opinie       > Feminisme

Disclaimer • Over cookies • Mastodon